Madrid verandert zijn kleuren

De inwoners van Madrid beweren dat alleen de hemel een betere plek is om te zijn dan hun thuisstad. En inderdaad, de lucht boven ons straalt in hemelsblauw en het Palacio de Cibeles in onberispelijk wit als we de Paseo del Prado oversteken. Hier, voor het stadhuis van de Spaanse wereldmetropool, hebben we een afspraak met Alejandro en Juan, twee mannen die er samen met de leiders van de stad in geslaagd zijn Madrid tot een rolmodel van de wereldwijde stedelijke circulaire economie te maken.

Na een warm welkom beginnen we aan onze rondleiding door één van de mooiste steden van Europa. Alejandro Arderíus stelt zich voor als General Manager van SULO Ibérica, de Spaanse dochteronderneming van de SULO Groep. Zijn vriendelijke collega Juan Carriedo is de directeur van de service-organisatie en, zoals hij ons met een glimlach vertelt, een overtuigd Atlético-fan. Atlético of Real, rood en wit of alleen wit – dat lijkt de allesbepalende vraag in de wachtkamer van de hemel. Voor ons is de beslissende vraag: lichtgrijs of donkergrijs, of anders gezegd, wat heeft de kleurverandering van de vuilnisbakken in Madrid te maken met de bescherming van het milieu? Het is duidelijk dat door deze verandering 125 ton plastic per jaar kan worden gerecycleerd en een overeenkomstige hoeveelheid fossiele grondstoffen wordt uitgespaard.

Terwijl we onder de bomen van de Paseo in de richting van het Museo del Prado lopen, leggen Alejandro en Juan ons uit welke traditionele band SULO met de stad Madrid verbindt en over welke dimensies we het in deze context hebben. Juan stopt bij één van de grijze, elegante afvalbakken en wijst erop dat er in totaal 65.000 Cibeles afvalbakken over de hele stad zijn geplaatst, die exclusief voor Madrid zijn ontworpen. Terwijl we onze weg vervolgen, realiseren we ons dat de afvalbakken van SULO inderdaad een niet te missen element zijn van het meubilair van de stad en dus een belangrijke rol spelen bij het vormgeven van het uiterlijk van de stad. Maar afvalbakken spelen slechts een bijrol in ons verhaal. Kort daarna staan we voor de gevel van het Prado, het Spaanse museum van wereldklasse waar alle grote meesters van de Spaanse schilderkunst te zien zijn. Velázquez zit zelfverzekerd op een monumentaal voetstuk boven ons, gewapend met palet en penseel. Wij nemen plaats aan zijn voeten om van de sfeer te genieten.

“Wat is de reden voor donkergrijs, waarom blijven de containers niet gewoon lichtgrijs?” Alejandro grijnst, alsof hij deze vraag al had voorzien. “Het granulaat dat we uit de gerecycleerde containers en huishoudelijke verpakkingen halen, heeft nooit dezelfde kleurbriljantie als geverfd nieuw materiaal. Dat nadeel moet je accepteren. Terwijl het vandaag de dag eigenlijk geen nadeel meer is, omdat de donkergrijze containers visueel veel harmonieuzer in het stadsbeeld integreren. Grijze container met gekleurd deksel – dat is perfect en absoluut esthetisch.” Alejandro betaalt voor de koffie, laat een fooi achter, en we staan op om verder te lopen naar het koninklijk paleis. “Er hebben nog geen burgers geklaagd over de nieuwe kleur,” onderbreekt Juan, terwijl hij een groepje toeristen ontwijkt dat abrupt stopt om hun navigatie te raadplegen. Over het geheel genomen heeft de stad een bruisende maar ontspannen sfeer die suggereert dat de stedelijke drukte comfortabel blijft, zelfs in normale tijden.

Madrid’s zichtbare inzet voor milieubescherming

Madrid heeft de milieuproblematiek al enige tijd voor zichtzelf ontdekt en een wereldwijd erkend voorbeeld gesteld met de verkeersluwe binnenstedelijke zone die „Madrid Central“ wordt genoemd. De overschakeling op volledig gerecycleerde en recycleerbare containers is een volgend hoofdstuk op deze weg. “Het is niet zo dat er helemaal geen twijfels waren. De kleur van de containers in Madrid was immers drie en een halve decennia lang lichtgrijs of geel. En naast de kwestie van gewoonte, is de zichtbaarheid van de fracties uiterst belangrijk voor de stad, zodat al het afval niet door elkaar wordt gehaald.”